Merhaba,
neler neler yapmışlar derken epey eskiye gideceğiz.
1920lere..
Meşhur Yagi-Uda antenin mucitlerinden biri olan Shintaro Uda'nın bir keşfi.
Parasitic besleme..
Nedir acaba bu derseniz,
Bildiğiniz gibi, dipol anten, vertical anten gibi antenlerde elemanlar direkt olarak koaksiyel ile cihazınıza elektriksel olarak bağlıdır.
Uda ve Yagi isimli iki profesör 1928 yılında kaleme aldıkları bir makalede hrehangi bir elemanın yayın yapması ya da yayın alması için kablosal bir bağlantıya ihtiyaç duymayacağını gösteren bir çalışma kaleme aldılar.
Bu çalışmanın sonucu olarak ta Yagi-Uda anten ortaya çıktı.
E diyeceksiniz yagi'de koaksiyel bağlı...
Aslında hayır..
Yagi'nin sadece driven element denen dipol bölümüne kaqblonuz bağlı. Oysa direktor ya da reflektor elemanlarına hiçbir fiziksel bağlantı yok. Peki nasıl oluyor da bu anten çalışıyor?
Manyetizma ile..
Dipol'ün yaymış olduğu radyo sinyalleri, daha doğrusu elektriksel alan, Yagi üzerindeki diğer elemanlar üzerinde bir manyetik alan yaratmakta ve bu manyetik alan yüzünden bu elemanlar üzerinde de bir elektron hareketi başlamakta. Bu da o elemanların da yayın yapmasını sağlamakta. Aynı şekilde receive sırasında da bu elemanların üzerinde oluşan manyetik alan sayesinde antenin dipol tarafı da sinyali daha da güçlü olarak alabilmekte.
Tabii bu teknik başka antenlerde de sıkça kullanılmış örneğin moxon, spider beam, magnetic loop gibi..
Bir kullanıldığı anten de Lindenblad.
Antenin orjinali 4 adet birbirine 30 ar derece ile duran dipolden oluşuyor. Her bir dipol 75 ohm koaksiyel ile toplanıyor ve balunlardan geçirilerek 50 ohm a indiriliyor.
E çok pratik bir yöntem olmadığı için en sonunda amatörün biri bu 30 derecelik elemanların arasına bir dipol koymuş ve etraftaki bu circular polarize elemanları parasitic hale geçirmiş. Çok ta başarılı olmuş.
Böylece elinde 50 ohmluk tek bir coax bağlantısı ile çalışabilen ama lindenblad'ın circular polarizasyon özelliklerini de muhafaza eden bir anten ortaya cikmis.
